Elke dag een korte column met reflectie op het nieuws, de actualiteit, opvallende gebeurtenissen of publicaties.
Meestal mild en poëtisch, soms bijtend cynisch. Volg Dagtaak via Twitter.
De meest gelezen columns van het afgelopen kwartaal vindt u hier.
Dagtaak is Blogger des Vaderlands, benoemd op 6 maart 2015 tijdens de finale van het Blogbal. In 2014 Publieksprijs van de Blogparel en 2e bij de vakjury.
Deze site wordt officieel geïndexeerd door de Koninklijke Bibliotheek "De geschiedenis van vandaag wordt vooral online geschreven. Daarom archiveert de KB sinds 2007 de belangrijkste websites van Nederland. Zo voorkomen we dat de onderzoekers van de toekomst te maken krijgen met een digitaal gat in ons geheugen."
Ik heb vandaag het Droomboek opgehaald. Op zondag. Die afspraak heb ik met mijn boekverkoper:
“Als je niet zeker weet of je gezien wilt worden met een boek, kom dan op tijden waarop ik werk, maar wel gesloten ben.”
Sommige zaken moet je voor jezelf houden.
Dromen ook. Het vertellen, of nog erger, het opschrijven van een droom is als het verklappen van een geheim. Een geheim van de ziel die jij alleen mag weten en daarom in stilte wordt verteld: meestal diep in de nacht, als we hard werken, maar wel gesloten zijn.
Het Droomboek is dunner dan ik had gedacht. En braver dan ik had gehoopt. Niets dan lof voor de mensen die hun droom hebben ingestuurd; het zou te flauw voor woorden zijn iets af te doen aan hun oprechte, innerlijke en meest intieme verlangens.
Gevoelig en emotioneel zijn de wensen voor een groenere samenleving, de diepe verlangens om meer naar elkaar te lachen, de diepe zucht naar geluk en eenheid en kansen voor iedereen. Saamhorigheid, ja, daar dromen wij Nederlanders van (“geen stilte- maar een samencoupé” (pag 38) ). Soms is het beter als een boek maar dun blijft.
Wellicht dat Rob Vlastuin (1963, Den Haag) enigszins verbaasd is dat zijn droom: “Nederland is er klaar voor: Republiek der Nederlanden.” (Mijn droom voor ons land, pag 34) is opgenomen. Maar de pagina “kritische kijk” is ingebed in zoveel pagina’s zoetheid en braafheid dat het iets hilarisch heeft. Een humoristisch “gedoogbeleid” van de makers van het boek dat is ingedeeld volgens de doelstellingen van de Nationale Postcodeloterij.
Mijn boekverkoper deed het boek discreet in een zakje en zei: “Het zal je toch niet gebeuren dat je achterkleinkinderen je ooit vragen naar het boek om een beeld te krijgen van Nederland anno 2013 en dat jij dan moet zeggen… nee, dat heb ik niet, uit koppigheid heb ik het nooit opgehaald.”
Je ogen sluiten voor de waarheid waarin we leven, dat zou pas een nachtmerrie zijn.